INTERVIEW MET JAN LUCKER

Tekst: Kees Verbeek

'Ineens is het dan een berg, of zoiets,' verklaart Jan Lucker bij een van zijn schilderijen, die hij in zijn atelier op Steyl laat zien. Het klinkt bijna verontschuldigend. Alsof hij er ook niets aan kan doen. En in zekere zin is dat ook zo: 'Het is nooit als landschap bedoeld en daar heb ik bij het maken ook geen moment aan gedacht. Laat staan bergen. Ook vooraf niet.'

Het roept de vraag op, waaraan hij dan wel denkt, voor hij begint.

'Aan niets. Ik zit voor het doek en ik kijk ernaar. Meer niet. Na een tijd pak ik een paar tubes verf, die ik meestal even later inwissel voor andere. Op een gegeven moment weet ik waar ik een eerste vlak moet neerzetten. Of een lijn, of een veeg, recht, krom, gehoekt, wat dan ook. Daar komt dan wat bij. Hier moet nog iets, denk ik dan, en daar. Tot ik helemaal niets meer denk en dan wordt het leuk, want dan mag ik mee met het toeval. Elk gebaar met de kwast komt uit het vorige gebaar en leidt tot het volgende. Het groeit. Het schildert zichzelf als het ware.'

Als het klaar is, denkt hij vaak: 'Hee, heb ik dat...?'

Van die eerste streken is dan meestal vrijwel niets meer over. En nee, het is nooit een landschap. Al hebben de kijkers die associatie soms. Het heeft ook geen boodschap: 'Het is kleur. Vlekken, vlakken, vegen, groot en klein, in alle denkbare kleuren.'

INTERVIEW MET JAN LUCKER

Contactformulier